De muziek en de songs op de vierde plaat van deze door ons zeer gekoesterde dame is een beetje wisselvallig: de door David Goodrick geproduceerde plaat draait hoofdzakelijk rond Caroline’s prachtige stem en haar functionele gitaar. Tot daar is er niks aan de hand. Evenmin valt wat af te dingen op de eigen songs van dame Caroline Herring. Zo zijn A little Bit of Mercy en A trun Upon The Hill ronduit en zonder meer pareltjes. Met de keuze en vooral de interpretatie van de covers, heb ik het heel wat moeilijker: de lezing van True Colors van Cindy Lauper is gewoon vervelend en wat Caroline doet met Long Black Veil is ook al niet om over naar huis te schrijven. Natuurlijk: ik kan er niks aan doen dat Rosanne Cash zopas op haar The List uitgerekend dat nummer een nieuw elan geeft en dus is het eigenlijk onrechtvaardig dat ik de versie van Caroline telkens weer met die van Rosanne vergelijk, maar toch: ik denk dat Caroline Herring vooral moet doen waar ze zo ontzettend goed in is: haar eigen liedjes schrijven en zingen.

Tot haar verdediging moet ik er nochtans aan toevoegen dat met de versie van Joni Mitchell’s Cactus perfect te leven valt. U moet dus vooral niet gaan denken dat "Golden Apples of the Sun" van Caroline niet goed is. Ze had alleen nog een stuk beter kunnen zijn!  (Dani)